Cukier postarza! (cz.2 gorzkiej prawdy o cukrze)

W latach osiemdziesiątych  dwudziestego  wieku zaczęło się mówić, że objawy starzenia się naszego ustroju  zależą w pewnym stopniu od gromadzenia się  (omawianych  w części pierwszej )AGE,  zaś w przypadku chorych na cukrzycę-  kumulacja AGE jest odpowiedzialna za rozwój powikłań  sprawiających,  że cukrzyca jest taką groźną chorobą. Jest ona zresztą uznawana za  „eksperymentalny proces starzenia”, ponieważ występujący często wysoki  poziom cukru przyspiesza, nasila powstawanie AGE , i choroby typowe dla starszych osób, u cukrzyków pojawiają się wcześniej. AGE, gromadząc się w nerwach obwodowych, zmniejszają  szybkość przewodzenia impulsów i powodują  zaburzenia ukrwienia , doprowadzając do uszkodzenia nerwów. W nerkach- doprowadzają do powolnego i postępującego zaburzenia ich funkcji, w oczach- do uszkodzenia siatkówki, zmiany w białkach soczewki  – do rozwoju zaćmy.. Zwiększona akumulacja AGE naczyniach powoduje miażdżycę, w mózgu- znacznie zwiększa ryzyko demencji.

AGE powstają też u ludzi wolnych od cukrzycy- tylko w wolniejszym tempie. Im dłużej żyjemy, im bardziej kochamy jeść łatwo przyswajalne węglowodany,  tym więcej ich w sobie nosimy. Najbardziej narażony na uszkodzenia spowodowane AGE jest  kolagen , który jest głównym białkiem w ciele.  Kolagen i elastyna to rusztowanie naszej skóry- włókna, które nadają jej   jędrność  i elastyczność. A po połączeniu z cukrem  ulegają   uszkodzeniu, i zamiast być sprężyste i elastyczne , to  stają się suche i łamliwe. Widoczną na pierwszy rzut oka oznaką tego są zmarszczki na skórze i  utrata przez nią jędrności.

Hemoglobina jest białkiem w czerwonych krwinkach, które przenosi tlen z płuc do tkanek organizmu, i zabiera z nich  dwutlenek węgla transportując go  do płuc.  Tak jak i inne białka w ustroju, może być też atakowana przez cukier. Na początku lat siedemdziesiątych  odkryto , że u pacjentów cierpiących na cukrzycę można wykryć , hemoglobinę nieodwracalnie połączoną z glukozą (hemoglobinę  glikozylowaną) (16),  której ilość rośnie proporcjonalnie do  wzrostu średniego stężenia glukozy HbA1c przed badaniem (17). Od połowy lat dziewięćdziesiątych  zaczęto przeprowadzać rutynowo pomiary HbA1c we krwi w celu określenia średniego stężenia glukozy we krwi w ciągu poprzedzających 90-120 dni ( choć za 50% wyniku odpowiada to, co się działo z cukrem przez ostatni miesiąc) (18) .

Warto jednak uzmysłowić sobie, że obecność hemoglobiny połączonej z cukrem jest pośrednim obrazem tego jak i inne  białka w naszym ciele zostały zmienione  przez glukozę.