Krew nie może być za słodka. Poziom glukozy we krwi musi być utrzymywany w ścisłych granicach. Groźny jest zarówno za niski, jak i zbyt wysoki. Jeśli krew ma za dużo w sobie glukozy, uszkadza całe ciało . A jak będzie ekstremalnie wysoki, można z tego powodu nawet zapaść w śpiączkę. Za niski też jest niebezpieczny, szczególnie dla komórek nerwowych. Nawet może je zabić. U osób zdrowych poziom glukozy w granicach normy jest utrzymywany dzięki insulinie, hormonowi, który produkuje trzustka.
Nasze ciało składa się z komórek, by mogły żyć, potrzebują energii . Cukier (glukoza) to ich paliwo. A insulina, wydzielana przez trzustkę, jest hormonem otwierającym „bak paliwowy”, umożliwiającym „zatankowanie”. Oczywiście, pełni też wiele innych funkcji w ciele . Ale jedną z nich jest właśnie „tankowanie”, czyli wprowadzanie glukozy do komórek.
Cukrzyca typu I jest spowodowana brakiem insuliny. Z różnych przyczyn trzustka przestaje ją produkować. Nawet, jeśli chory spożywa wiele jedzenia, jego ciało głoduje, bo nie ma czynnika pozwalającego wejść paliwu do środka, do komórek. Jeśli taki człowiek nie otrzyma insuliny, umrze z głodu, niezależnie od ilości spożywanego pokarmu.
Cukrzyca II typu, to zupełnie inna historia. Tak, jak kiedy żeby zatankować samochód, musimy odkręcić korek od baku , tak insulina , aby wprowadzić glukozę do komórek, musi najpierw połączyć się z odpowiednim receptorem, by otworzyć dla niej w ten sposób drogę . W normalnych warunkach, w odpowiedzi na konsumpcję (przede wszystkim) węglowodanów, trzustka wydziela do krwi insulinę, która otwiera, tak jak klucz otwiera zamek , komórki naszego ciała, umożliwiając wniknięcie do nich cukru. Wielu ludzi jednak poprzez swój tryb życia skutecznie doprowadza do „zapchania zamków”. Insulina wtedy nie może skutecznie i sprawnie łączyć się z receptorami i „otwierać” komórek, by mogła do nich bez przeszkód wniknąć glukoza. Określamy ten stan jako insulinooporność.
Przy „przytkanych zamkach” komórki coraz bardziej i bardziej obojętnieją na działanie insuliny. Skoro nie poddają się jej działaniu, cukier nie może być sprawnie przez nie wykorzystywany. To tak, jakby wlew do baku paliwowego stawał się coraz bardziej zapchany. We krwi pojawia się zbyt dużo cukru, bo zamiast być wykorzystany przez komórki, błąka się po krwiobiegu, powodując różne spustoszenia zdrowotne. W odpowiedzi na taką sytuację trzustka zaczyna wydzielać jeszcze więcej insuliny, żeby móc wprowadzić wreszcie ten nadmiar cukru do komórek. Kiedy we krwi krąży większa niż powinna ilość cukru, komórki bronią się przed tym, żeby za dużo tego związku nie dostało się do ich wnętrza. Stają się jeszcze mniej wrażliwe na insulinę, która cukier wprowadza do ich wnętrza . Powstaje błędne koło.
Ważne pytanie. Co „uszkadza zamki”? Udowodniono, że jest to: palenie papierosów, otyłość brzuszna, styl życia „ziemniaka kanapowego”, czyli brak ruchu, ćwiczeń, stan zapalny w organizmie (podwyższony poziom hsCRP), niewystarczające spożycie owoców i warzyw, za to częste picie słodzonych napojów, spożywanie większej ilości czerwonego mięsa i mięsa przetworzonego (czyli wędlin, fast-foodów), niedobór magnezu w diecie, geny, starzenie się organizmu, niektóre choroby.
Wielu ludzi dzisiaj cierpi na insulinooporność. I jest to najprostsza droga do cukrzycy II typu.
Ani ani za dużo ilość cukru we krwi, ani za insuliny nie jest dla nas niczym dobrym. A w przypadku insulinooporności mamy taką sytuację. I to jest niesamowicie szkodliwe. Przyczynia się do rozwoju chorób układu krążenia, niektórych nowotworów i demencji.
Gdy poziom cukru wzrasta ponad określony poziom (na czczo we krwi żylnej dwukrotnie przekracza 125 mg/dl, lub o dowolnej porze przekracza 199 mg/dl i występują objawy hiperglikemii lub w 2 godzinie testu doustnego obciążenia glukozą przekracza 200 mg/dl) wtedy , rozpoznaje się cukrzycę.
Cukrzyca II typu.
Cukrzyca to plaga krajów „rozwiniętych”, choroba mocno związaną ze stylem życia, jeden z najpoważniejszych problemów zdrowotnych na świecie. Osiągnęła rozmiary epidemii. Nawet jeśli sami jesteśmy okazem zdrowia, mamy wśród znajomych, czy w rodzinie kogoś , kto jest „cukrzykiem”.
I jeszcze coś.
To bardzo ważne.
Wielu ludzi choruje, ale o tym nie mają pojęcia, ponieważ nie zaciekawiło ich w ostatnich latach to, ile glukozy krąży sobie w ich krwi. Bo zbyt wysoki jej poziom nie boli…ale powoli uszkadza ciało. Trochę przerażające, nie? Ale mamy na to wpływ.
Niestety, nie działa tutaj „zasada”: „jak zbiję termometr, to nie będę miał gorączki…”
Dlatego dobrze ten poziom cukru sprawdzać od czasu do czasu.
A teraz dwie wiadomości- dobra i zła. Pierwsza: najwięcej zależy od nas, bo to jest typowa choroba związaną ze stylem życia. I druga- gorsza – najczęściej sami na nią latami „pracujemy”. To, czy zachorujemy, czy nie, mocno zależy od tego, co wkładamy najczęściej na talerz, ile kilogramów zbędnego tłuszczu nosimy w sobie, na ile lubimy styl życia „ziemniaka kanapowego”, czy palimy papierosy. I … jeszcze, jeśli chodzi o leczenie jeśli już zachorowaliśmy. Jego skuteczność w równym stopniu zależy od codziennych nawyków, jak i stosowanych leków. To jest dobra wiadomość, bo wiele leży w naszych rękach ( i nogach) . I to jest zła wiadomość, bo oznacza, że leki wszystkiego nie załatwią…
Dodaj komentarz