witamina C a leczenie raka?

Jest grupa zwolenników twierdzących, że dożylnie podawany (ale nie doustnie), askorbinian dając wysokie  stężenia w tkankach, zabija komórki nowotworowe nie szkodząc  normalnym tkankom.

Jak to się zaczęło?

Linus Pauling,  (1901-1994), był jedyną osobą, której udało się zdobyć dwie nagrody Nobla których z nikim nie dzielił -z dziedziny chemii w 1954 roku (lecz wcale nie za badania nad witaminą C) i pokojową w 1962 roku. Jest uważany za jednego z najbardziej wpływowych naukowców 20 wieku. Miał  wiele zainteresowań. Jego najbardziej znane odkrycia  dotyczą teorii wiązań chemicznych. Uważa się powszechnie, że bez odkryć Paulinga nie byłoby współczesnej technologii chemicznej i inżynierii procesowej. Badał  struktury białek, odkrył przyczynę anemii sierpowatej,

W czasie II wojny światowej, zaczął walczyć przeciwko  rozprzestrzenianiu broni jądrowej. W czasach zimnej wojny,  takie poglądy w Stanach nie były poprawne politycznie. Jako naukowiec, utracił posadę, zabrano mu  paszport. Za swoją działalność Linus Pauling otrzymał w 1962 r. Pokojową Nagrodę Nobla.

O ile jego dorobek w wyżej wymienionych dziedzinach jest nie do podważenia, o tyle podejście do kwestii witaminy C, budzi wątpliwości. Spekulował, żeduże dawki niektórych witamin i minerałów mogą  być leczeniem z wyboru w przypadku niektórych chorób psychicznych. Nazwał to podejście „ortomolekularnym, od „właściwej cząsteczki.” Potem stopniowo rozszerzał listę chorób na które wg niego mogła wpływać ortomolekularna „terapia” i liczbę składników odżywczych skutecznych w tym leczeniu.

Zaczął erę badań naukowych analizujących skuteczność witaminy C w walce z infekcjami. Bez wątpienia publikacja jego  książek w połączeniu z reputacją Paulinga jako noblisty, czołowego światowego naukowca,  uczyniły z  witaminy C bestseller. Gdy teoria została ogłoszona, miliony Amerykanów ochoczo zaczęło ją testować.

W 1970 Pauling ogłosił w pracy  „Vitamin C and the Common Cold” (witamina C i przeziębienia), że przyjmowanie 1000 mg witaminy C dziennie zmniejsza częstość przeziębień o 45% w przypadku  większości ludzi, ale że niektórzy potrzebują znacznie większej ilości  W drugiej wersji  książki wydanej w 1976 sugerował większe dawki ( Pauling L: Vitamin C, the Common Cold and the Flu. San Francisco: WH Freeman, 1976).

W trzeciej  publikacji, „Vitamin C and Cancer (1979) twierdzi, że wysokie dawki witaminy C mogą być skuteczne w walce z rakiem. Pauling sam podobno przyjmował  12.000 mg na dobę i zwiększał dawkę  do 40000 mg, jeśli pojawiały się u niego objawy przeziębienia. (Speech at Natural Foods Exposition, 1982,  Natural Foods Merchandiser) . Jego organizm najwyraźniej przystosował się  do takiej dawki, ale większości ludzi zafundowałaby ona przewlekłą biegunkę i /lub kamicę nerkową.

Zmarł na raka prostaty mając 93 lata ( nawiasem mówiąc, żył prawie tyle co i wynalazca zupek chińskich Japończyk Momofuku Ando, który zmarł w wieku 96 lat).

W 1959 kanadyjski lekarz William McCormick wysunął hipotezę, że witamina C może być przydatna w leczeniu raka (1). Hipoteza była prosta. Rak rozprzestrzenia się atakując tkankowy  kolagen a  kolagen może zostać wzmocniony przez witaminę C. Ewan Cameron,  szkocki chirurg, wsparł tezę (2) powołując się na  rolę hialuronidazy w przerzutach nowotworowych. Sugerowano, że ten enzym- hialuronidaza przyczynia się do większego niszczenia kolagenu co ułatwia przerzuty zaś askorbinian miałby hamować hialuronidazę poprzez bezpośrednie włączenie do kompleksu inhibitora hialuronidaz. Cameron  podawał  dożylnie do 10 g askorbinianu pacjentom z zaawansowanymi nowotworami, skrupulatnie dokumentując  kilka przypadków.  Skontaktował się z Linusem Paulingiem  który wtedy propagował skuteczność askorbinianu w leczeniu i zapobieganiu  przeziębieniom a później zaczął głosić, że kwas askorbinowy to też lekarstwo na raka (3,4). Wiarygodność  badań była wielokrotnie podważana – Cameron do badań  z witaminą C włączał chorych ze  znacznie mniej zaawansowaną choroba niż do grup kontrolnych. W ten sposób uzyskiwał  dane sugerujące spadek śmiertelności nawet w  75 proc-  wyniki, których innym nie udało się powtórzyć.

Ale Pauling publicznie oskarżał  autorytety medyczne o opór w podejściu do jego badan i teorii.

Wprawdzie, badania na zwierzętach wydawały się być obiecujące.

Myszom z doświadczalnie wszczepionymi komórkami nowotworowymi  podano  albo hipertoniczny roztwór soli fizjologicznej lub duże dawki askorbinianu (17).W porównaniu z grupą kontrolną farmakologiczne dawki askorbinianu zmniejszyły wzrost o około ~ 50%, raka jajnika  raka mózgu (glejak) i raka trzustki. Hamujące działanie kwasu askorbinowego na wzrost guzów u zwierząt zostało potwierdzone w wielu laboratoriach (18-24).

Ale innym badaczom nie udało się powtórzyć wyników (11-16) w odniesieniu do ludzi.Nie wszystkie doświadczenia są sobie równe. Aby wynik był wiarygodny, eksperyment musi być dobrze zaprojektowany, a jego dane muszą być rzetelnie zebrane i zinterpretowane za pomocą odpowiednich technik analizy statystycznej. Podstawą dobrego eksperymentu jest to, że inni mogą go powtórzyć i uzyskać takie same wyniki. Tak powstają twierdzenia naukowe

Naukowcy z  Mayo Clinic przeprowadzili 2 podwójnie ślepe próby kontrolowane placebo podając jak Pauling dożylnie tę samą dawkę askorbinianu  10 g / d. (5,6) Pierwsza próba nie wykazała żadnej różnicy w przeżyciu, ale Pauling zakwestionował jej wartość , ponieważ pacjenci otrzymywali wcześniejsze leczenie przeciwnowotworowe. Drugie badanie przeprowadzono u pacjentów z przerzutowym rakiem jelita grubego, którzy nie otrzymywali chemioterapii. Ponownie, nie zanotowano żadnej różnicy przeżycia pomiędzy pacjentami, którym podano  i placebo (7).

Niektórzy komentują te wyniki  w ten sposób, że wpływ askorbinianu może różnić się  w zależności czy jest podawany dożylnie lub  doustnie. Badacze Mayo Clinic podawali askorbinian tylko doustnie , zaś Cameron podawał też dożylnie. Na tę różnicę nie zwrócono uwagi wcześniej, ponieważ nikt nie robił pomiarów w osoczu.

Dzisiaj podawana dożylnie witamina C  to  kontrowersyjna metoda wspomagająca leczenie raka, dość powszechnie stosowana. Mało jest jednak dowodów „za” lub „przeciw”.

2014 rok. Pojawił się przegląd systematyczny badań obserwacyjnych  i interwencyjnych oceniających podawanie dożylne witaminy  C  u pacjentów z chorobą nowotworową, który  obejmował  897 bardzo różnych przypadków (w tym 2 randomizowane badania kliniczne, 15 obserwacji, 6 badań obserwacyjnych, oraz 14 opisy przypadków), dawki też bardzo różne bo od 1  do ponad 200 gramów kwasu askorbinowego , zazwyczaj podawane 2 do 3 razy tygodniowo. (8).  Stosowanie dożylne kwasu askorbinowego   nie wydawało się zwiększać toksyczności ani obniżać skuteczności leków przeciwnowotworowych (gemcytabiny, erlotynibu, paklitakselu,  karboplatyny). Jedno  randomizowane badanie kliniczne i dane z niekontrolowanych badań wskazywało, że mogło  skrócić czas wolny od  nawrotu i ewentualnie przyczynić się do  redukcji masy guza,  poprawić przeżywalność w skojarzeniu z chemioterapią, poprawić jakość życia, funkcjonowanie fizyczne i zmniejszyć efekty toksyczne chemioterapii, w tym uczucie zmęczenia, nudności, bezsenność, zaparcia, objawy depresji.

2015 rok. Próbowano przeprowadzić metaanalizę 5 randomizowanych badań  (322), 6 badań obserwacyjnych ( 7.599 pacjentów) oraz 11 opisów przypadków ( 267 pacjentów),  byli to osoby  z zaawansowanymi nowotworami wszystkich typów (9). Ze względu na heterogeniczność badań,  metaanalizy nie można było przeprowadzić. Zauważono, że jest  brak kontrolowanych placebo badań, które  wykazałyby  istotną statystycznie poprawę stanu klinicznego lub długości przeżycia bez progresji choroby lub choćby zmniejszenie toksyczności leczenia w grupie,  której podawano  askorbinian stosunku do ramienia kontrolnego. Autorzy przeglądu we wnioskach stwierdzili : „Dowody na działania przeciwnowotworowego witaminy C są ograniczone do opisów przypadków i badań obserwacyjnych, natomiast brak badań kontrolowanych”.

Wnioski z retrospektywnego badania obserwacyjnego 3405 kobiet, które przebyły leczenie z powodu raka piersi- wyższe spożycie witaminy C przed rozpoznaniem raka związana była  z niższą o 25%  śmiertelnością z powodu raka piersi . Wielkość spożycia po diagnozie  askorbinianu nie wpływała już na  poprawę  przeżycia (10).

Pacjentom z zaawansowanym rakiem trzustki podawano dożylnie  witaminę C 3 g, co drugi dzień i doustnie w dawce 800 mg w pozostałe dni (25), podczas gdy w drugiej grupie  użyto popularnego na Ukrainie półsyntetycznego alkaloidu uzyskanego z Chelidonium majus L. w połączeniu z askorbinianem. Średni czas czasu przeżycia w grupie leczenia skojarzonego wynosił 17.17 miesięcy w porównaniu do 6,97 miesiąca w grupie askorbinianu

Badanie z randomizacją (26)  Połączenie dożylnie podawanego askorbinianu z lekami karboplatyną i paklitakselem  w porównaniu do samej terapii lekami zmniejszało toksyczność chemioterapii u pacjentek chorych na raka jajnika. Witaminę C w dawkach od 75 do 105 g podawano dożylnie  25 pacjentkom z zaawansowanym rakiem jajnika. Pacjentki przydzielono losowo do grupy otrzymującej dożylnie askorbinian  z  chemioterapią (n = 13) lub samą chemioterapię (n = 12). Badanie nie było zaślepione.  Czyli- wiadomo było wszystkim kto otrzymuje też witaminę C a kto tylko leki.. chore  otrzymujące witaminę C odczuwały mniejsze nasilenie  nudności związanych z  chemioterapią i  zaobserwowano mniejszą toksyczność chemioterapii niemal we wszystkich ocenianych kategoriach, bez zmniejszenia przeżywalności. Badanie przeprowadzono w latach 2002 -2007 na University of Kansas . Wyniki były nieoczekiwane, ponieważ badanie było pierwotnie zaplanowane w celu określenia, czy witamina C ma negatywny wpływ na chemioterapię. Pełne dane dotyczące toksyczności nie zostały przedstawione. Odnotowano tendencję do wydłużenia przeżycia/ progresji choroby / nawrotu odnotowano w grupie gdzie zastosowano kwas askorbinowy w (25,5 miesiąca)  w porównaniu do samej  chemioterapii + placebo zamiast witaminy C  (16,75 miesięcy) jednak różnica nie osiągnęła istotności statystycznej.

Inne- badanie obserwacyjne (27) U pacjentów z różnym stadium nowotworu w trzech szpitalach rejonowych obserwowano poprawę przeżycia (średni czas przeżycia 343 dni) tych, którzy otrzymali askorbinian na  którymkolwiek etapie choroby w  porównaniu z osobami, które nie otrzymały askorbinianu (180 dni).

Jak widzicie- wyniki są bardzo różne a i badania bardzo różnie przeprowadzano.

Jeszcze jedna ważna kwestia.

Amigdalina.Obecna królowa internetu i lek, którym leczy Doktor Google.

Duże dawki kwasu askorbinowego, mogą znacząco zmniejszyć zapasy  cysteiny w organizmie- aminokwasu zawierającego siarkę, który jest konieczny do metabolizowania i  detoksykacji cyjanków. Rośnie ryzyko zatrucia cyjankami po stosowaniu równoczesnym amigdaliny (nazywanej w celach marketingowych przez jej sprzedawców witaminą B17).  Świnki morskie, którym  podano jednocześnie amigdalinę i duże dawki kwasu askorbinowego ulegały zatruciu (28).

Letril jest inną nazwą  amigdaliny , naturalnej substancji, składnika pestek  wielu roślin. Letril po raz pierwszy zastosowano w leczeniu raka w Rosji w 1845 roku, a w Stanach Zjednoczonych w 1920 roku. Letril wykazywał  niewielką aktywność przeciwnowotworową w badaniach na zwierzętach, żadną aktywność przeciwnowotworową w badaniach klinicznych na ludziach. Za to ….  dawał efekty uboczne związane z toksycznością- objawy zatrucia cyjankiem, w tym uszkodzenie wątroby, trudności w chodzeniu (spowodowane uszkodzeniem nerwów), gorączkę, śpiączkę i nawet śmierć (29-55) . Letril jest zakazany w USA.

1. McCormick WJ. Cancer: a collagen disease, secondary to a nutritional deficiency. Arch Pediatr. 1959;76:166–71.
2. Cameron E, Rotman D. Ascorbic acid, cell proliferation, and cancer. Lancet. 1972;1:542.
3. Cameron E, Pauling L. Supplemental ascorbate in the supportive treatment of cancer: prolongation of survival times in terminal human cancer. Proc Natl Acad Sci USA. 1976;73:3685–9.
4. Cameron E, Pauling L. Supplemental ascorbate in the supportive treatment of cancer: reevaluation of prolongation of survival times in terminal human cancer. Proc Natl Acad Sci USA. 1978;75:4538–42.
5. Creagan ET, Moertel CG, O’Fallon JR, Schutt AJ, O’Connell MJ, Rubin J, Frytak S. Failure of high-dose vitamin C (ascorbic acid) therapy to benefit patients with advanced cancer. A controlled trial. N Engl J Med. 1979;301:687–90.
6. Moertel CG, Fleming TR, Creagan ET, Rubin J, O’Connell MJ, Ames MM. High-dose vitamin C versus placebo in the treatment of patients with advanced cancer who have had no prior chemotherapy. A randomized double-blind comparison. N Engl J Med. 1985;312:137–41.
7. Wittes RE. Vitamin C and cancer. N Engl J Med. 1985;312:178–9
8. Fritz H, Flower G, Weeks L, Cooley K, Callachan M, McGowan J, Skidmore B, Intravenous Vitamin C and Cancer: A Systematic Review., Integr Cancer Ther. 2014 Jul;13(4):280-300.
9. Carmel Jacobs, Brian Hutton, Risa Shorr,Mark Clemonsa, Is There a Role for Oral or Intravenous Ascorbate (Vitamin C) in Treating Patients With Cancer? A Systematic Review, Oncologist. 2015 Feb; 20(2): 210–223.
10. Harris HR, Bergkvist L, Wolk A Vitamin C intake and breast cancer mortality in a cohort of Swedish women. Br J Cancer. 2013 Jul 9; 109(1):257-64.
11. Creagan ET, Moertel CG, O’Fallon JR, Schutt AJ, O’Connell MJ, Rubin J, Frytak S, Failure of high-dose vitamin C (ascorbic acid) therapy to benefit patients with advanced cancer. A controlled trial., N Engl J Med. 1979 Sep 27; 301(13):687-90.
12. Moertel CG, Fleming TR, Creagan ET, et al. High-dose vitamin C versus placebo in the treatment of patients with advanced cancer who have had no prior chemotherapy: A randomized double-blind comparison. N Engl J Med. 1985;312:137–141-
13. Goel SAS, Mandal A, Singhal K, et al. Emerging role of ascorbic acid in the management of advanced breast carcinoma as a chemosensitizer. Asian J Surg. 1999;22:333–336.
14. Goel SAS, Mandal A, Singhal K, et al. Emerging role of ascorbic acid in the management of advanced breast carcinoma as a chemosensitizer. Asian J Surg. 1999;22:333–336.
15. Berenson JR, Yellin O, Woytowitz D, et al. Bortezomib, ascorbic acid and melphalan (BAM) therapy for patients with newly diagnosed multiple myeloma: An effective and well-tolerated frontline regimen. Eur J Haematol. 2009;82:433–439.
16. Itoh H, Ikeda S, Oohata Y, et al. Treatment of desmoid tumors in Gardner’s syndrome. Report of a case. Dis Colon Rectum. 1988;31:459–461.
17. Chen Q, Espey MG, Sun AY, Pooput C, Kirk KL, Kirshna MC, Khosh DB, Drisko J, Levine M. Pharmacologic doses of ascorbate act as a prooxidant and decrease growth of aggressive tumor xenografts in mice. Proc Natl Acad Sci USA. 2008;105:11105–9.
18. Park CH, Kimler BF, Yi SY, Park SH, Kim K, Jung CW, Kim SH, Lee ER, Rha M, et al. Depletion of L-ascorbic acid alternating with its supplementation in the treatment of patients with acute myeloid leukemia or myelodysplastic syndromes. Eur J Haematol. 2009;83:108–18.
19. Verrax J, Calderon PB. Pharmacologic concentrations of ascorbate are achieved by parenteral administration and exhibit antitumoral effects. Free Radic Biol Med. 2009;47:32–40.
20. Du J, Martin SM, Levine M, Wagner BA, Buettner GR, Wang SH, Taghiyev AF, Knudsen CM, Cullen JJ. Mechanisms of ascorbate-induced cytotoxicity in pancreatic cancer. Clin Cancer Res. 2010;16:509–20.
21. Belin S, Kaya F, Duisit G, Giacometti S, Ciccolini J, Fontes M. Antiproliferative effect of ascorbic acid is associated with the inhibition of genes necessary to cell cycle progression. PLoS ONE. 2009;4:e4409.
22. Yeom CH, Lee G, Park JH, Yu J, Park S, Yi SY, Lee HR, Hong YS, Lee S. High dose concentration administration of ascorbic acid inhibits tumor growth in BALB/C mice implanted with sarcoma 180 cancer cells via the restriction of angiogenesis. J Transl Med. 2009;7:70.
23. Pollard HB, Levine MA, Eidelman O, Pollard M. Pharmacological ascorbic acid suppresses syngeneic tumor growth and metastases in hormone-refractory prostate cancer. In Vivo. 2010;24:249–55.
24. Takemura Y, Satoh M, Satoh K, Hamada H, Sekido Y, Kubota S. High dose of ascorbic acid induces cell death in mesothelioma cells. Biochem Biophys Res Commun. 2010;394:249–53.
25. Zemskov VS, Procopchuk OL, Susak YM, et al. Ukrain (NSC-631570) in the treatment of pancreas cancer. Drugs Exp Clin Res. 2000;26:179–190.
26. Ma Y, Chapman J, Levine M, et al. High-dose parenteral ascorbate enhanced chemosensitivity of ovarian cancer and reduced toxicity of chemotherapy. Sci Transl Med. 2014;6:222ra218.
27. Cameron E, Campbell A, Innovation vs. quality control: an 'unpublishable’ clinical trial of supplemental ascorbate in incurable cancer., Med Hypotheses. 1991 Nov; 36(3):185-9.
28. Basu TK., High-dose ascorbic acid decreases detoxification of cyanide derived from amygdalin (laetrile): studies in guinea pigs., Can J Physiol Pharmacol. 1983 Nov;61(11):1426-30.
30. Milazzo S1, Ernst E, Lejeune S, Boehm K, Horneber M. Laetrile treatment for cancer. Cochrane Database Syst Rev. 2011 Nov 9;(11):CD005476. doi: 10.1002/14651858.CD005476.pub3.
31. O’Brien B, Quigg C, Leong T., Severe cyanide toxicity from 'vitamin supplements’., Eur J Emerg Med. 2005 Oct; 12(5):257-8.
32. Calabrese EJ., Conjoint use of laetrile and megadoses of ascorbic acid in cancer treatment: possible side effects. Med Hypotheses. 1979 Sep;5(9):995-7.
33. Howard-Ruben J, Miller NJ: Unproven methods of cancer management. Part II: Current trends and implications for patient care. Oncol Nurs Forum 11 (1): 67-73, 1984 Jan-Feb
34. Curt GA: Unsound methods of cancer treatment. Princ Pract Oncol Updates 4 (12): 1-10, 1990.
35. Dorr RT, Paxinos J: The current status of laetrile. Ann Intern Med 89 (3): 389-97, 1978.
36. Calabrese EJ: Possible adverse side effects from treatment with laetrile. Med Hypotheses 5 (9): 1045-9, 1979.
37. The laetrile controversy. In: Moss RW: The Cancer Industry: The Classic Expose on the Cancer Establishment. Brooklyn, NY: First Equinox Press, 1996, pp 131-52.
38. Laetrile at Sloan-Kettering: a case study. In: Moss RW: The Cancer Industry: The Classic Expose on the Cancer Establishment. Brooklyn, NY: First Equinox Press, 1996, pp 153-86.
39. Lerner IJ: Laetrile: a lesson in cancer quackery. CA Cancer J Clin 31 (2): 91-5, 1981 Mar-Apr.
40. Ellison NM, Byar DP, Newell GR: Special report on Laetrile: the NCI Laetrile Review. Results of the National Cancer Institute’s retrospective Laetrile analysis. N Engl J Med 299 (10): 549-52, 1978.
41. Moertel CG, Fleming TR, Rubin J, et al.: A clinical trial of amygdalin (Laetrile) in the treatment of human cancer. N Engl J Med 306 (4): 201-6, 1982.
42. Ross WE: Unconventional cancer therapy. Compr Ther 11 (9): 37-43, 1985.
43. Lewis JP: Laetrile. West J Med 127 (1): 55-62, 1977.
44. Unproven methods of cancer management. Laetrile. CA Cancer J Clin 22 (4): 245-50, 1972 Jul-Aug.
45. Rosen GM, Shorr RI: Laetrile: end play around the FDA. A review of legal developments. Ann Intern Med 90 (3): 418-23, 1979.
46. Curran WJ: Law-medicine notes. Laetrile for the terminally ill: Supreme Court stops the nonsense. N Engl J Med 302 (11): 619-21, 1980.
47. Fenselau C, Pallante S, Batzinger RP, et al.: Mandelonitrile beta-glucuronide: synthesis and characterization. Science 198 (4317): 625-7, 1977.
48. Chandler RF, Anderson LA, Phillipson JD: Laetrile in perspective. Can Pharm J 117 (11): 517-20, 1984.
49. Newmark J, Brady RO, Grimley PM, et al.: Amygdalin (Laetrile) and prunasin beta-glucosidases: distribution in germ-free rat and in human tumor tissue. Proc Natl Acad Sci U S A 78 (10): 6513-6, 1981
50. Rauws AG, Olling M, Timmerman A: The pharmacokinetics of prunasin, a metabolite of amygdalin. J Toxicol Clin Toxicol 19 (8): 851-6, 1982.
51. Kochi M, Takeuchi S, Mizutani T, et al.: Antitumor activity of benzaldehyde. Cancer Treat Rep 64 (1): 21-3, 1980.
52. Kochi M, Isono N, Niwayama M, et al.: Antitumor activity of a benzaldehyde derivative. Cancer Treat Rep 69 (5): 533-7, 1985.
53. Gostomski FE: The effects of amygdalin on the Krebs-2 carcinoma and adult and fetal DUB(ICR) mice. Diss Abstr Int B 39 (5): 2075-B, 1978.
54. Herbert V: Laetrile: the cult of cyanide. Promoting poison for profit. Am J Clin Nutr 32 (5): 1121-58, 1979.
55. Viehoever A, Mack H: Bio-chemistry of amygdalin (bitter, cyanogenetic principle from bitter almonds). Am J Pharm 107 (Oct): 397-450, 1935.