Pamiętaj, że zaburzenia koncentracji uwagi często są rozpoznawane błędnie. Z rozwojem dziecka wiąże się tyle różnych objawów, że to, co normalne w pewnym wieku, w innym może już takie nie być, co więcej – to, co normalne u jednego dziecka, może być nieprawidłowe u innego w tym samym wieku. Niemniej jednak zaburzenia koncentracji uwagi obiektywnie istnieją i dają się leczyć. W wielu przypadkach objawiają się już we wczesnym dzieciństwie -nawet w niemowlęctwie – ale pozostają nierozpoznane do wieku szkolnego, gdy ujawniają się w warunkach nauki w szkole.
Do objawów należą:
♦ Notoryczna niemożność koncentracji uwagi.
♦ Trudności w nauce szkolnej.
♦ Nadmierne roztargnienie.
♦ Nieumiejętność zorganizowania sobie pracy, zajęć, nawet przy wykonywaniu łubianych czynności.
♦ Pobudliwość.
♦ Hiperaktywność – nadmierna ruchliwość (niepokój i bieganina).
♦ Nadmierna gadatliwość i częste przerywanie rozmówcy.
ZGŁOŚ SIĘ DO LEKARZA, JEŚLI:
♦ Twoje dziecko wykazuje powyższe objawy. Ponieważ chorobę trudno rozpoznać, warto zasięgnąć porady więcej niż jednego specjalisty; druga opinia jest o tyle ważna, że objawy zaburzeń uwagi często bywają rozpoznawane błędnie. Konsultant powinien być ekspertem w zakresie zaburzeń uwagi.
Do oceny stanu neurologicznego i psychicznego dziecka służą obecnie liczne metody, włącznie z emisyjną tomografią pozytronową. Badania powinien zlecać pediatra specjalizujący się w problemach wieku szkolnego.
Do badań diagnostycznych należą:
♦ Wywiad medyczny i społeczny zarówno dziecka, jak i członków rodziny.
♦ Badanie internistyczne i ocena neurologiczna, w tym także badanie wzroku, słuchu oraz zdolności werbalnych i ruchowych, a także badanie krwi na poziom ołowiu oraz składników mineralnych wiążących się z nadpobudliwością.
♦ Ilościowa ocena inteligencji, zdolności, cech osobowych i sprawności umysłowej.
W razie podejrzenia alergii może być także wskazana konsultacja alergologa.
Za najlepszy sposób leczenia uważa się farmakoterapię połączoną z psychoterapią. Bardzo ważne jest współdziałanie psychoterapeuty, pediatry, nauczycieli i rodziców; pożyteczne są także wspólne spotkania tych osób.